Het andere droomboek

De Stichting World Child Care vroeg mij vorig jaar of ik voor hen een boek wilde ontwerpen. Over dromen. De dromen van de kinderen, de wezen, die zij opvangen in twee tehuizen in Myanmar, The Golden House. The Golden House is opgericht naar aanleiding van cycloon Nargis die in 2008 over het Zuiden van het land raasde. Kinderen die zijn getroffen door de cycloon en ouders, broers, zussen en/of andere familieleden hebben verloren, worden er opgevangen. Naast de groep ‘Nargis-kinderen’ wonen er verschillende kansarme kinderen in The Golden House.

Hun dromen raken me.

‘Mijn droom is dat we op een dag weer samen kunnen leven met ons gezin.’

‘Ik zou graag in het buitenland concerten van Justin Bieber bezoeken.’


‘Als ik groot ben, wil ik graag dokter worden. Als papa ziek is, kan ik voor hem zorgen.’

Maar ook de hoofdmonnik, die de school leidt waar de kinderen van The Golden House les krijgen, vertelt zijn droom: ‘Ik wil zo veel mogelijk kinderen met de stroom mee laten varen en goed opgeleide jongeren afleveren.’

Uiteindelijk is het een boekje geworden met dromen van vier generaties Birmezen.
Een kleurrijk boekje met uiteenlopende verhalen. De interviews met de kinderen hebben gekleurde pagina’s. En de interviews met de volwassenen staan tegen een witte achtergrond. Zo ontstaat er een mooie afwisseling van kleur en verhaal. Hier zijn een aantal algemene teksten over bijvoorbeeld Boeddhisme en stupa’s doorheen verweven. Om de achtergrond te schetsen waarin deze verhalen plaatsvinden.

Bij de interviews staan in het Birmese schrift – met de handgeschreven – de namen van de geïnterviewden. Doordat je ze niet kunt lezen, werken deze als een ornament.

Voor de omslagfoto heb gekozen voor een portret van twee van de jongste bewoners van The Golden House.  Als kind droom je over later, wat je zou willen worden, wie je zou willen zijn. Een mooi omvattend beeld voor de verhalen in het boekje.

In juli van dit jaar overhandigden een aantal mensen van de stichting, onder wie voorzitter Nanneke van Drunen, secretaris Nico Schoenmakers en zijn vrouw Frederique, het boekje (in een Engelse variant) aan de hoofdmonnik, de weeshuismoeder en de kinderen. Dit moet een bijzonder moment zijn geweest. Ik was in ieder geval onder de indruk van de foto’s van de overhandiging.

Voor meer informatie over dit boekje en de Stichting World Child Care kun je terecht op worldchildcare.org.